“Σαρανταρίζω” λέγεται το νέο τραγούδι των Stavento και ο στίχος του είναι γεμάτος εμπειρίες και μαθήματα, ενώ ο ρυθμός του μας γυρνάει λίγο πίσω μιας και διαφοροποιείται σε ήχο.
O αγαπημένος Μιχάλης Κουϊνέλης των Stavento έκλεισε τα 40 και δεν θα μπορούσε να το γιορτάσει διαφορετικά από το να δημιουργήσει ένα τραγούδι που θα συγκεντρώνει όλα εκείνα που τόσα χρόνια τον διαμόρφωσαν και με τα άλλα…που του δίνουν δύναμη να προχωρήσει.
Το τραγούδι με τίτλο “Σαρανταρίζω” κυκλοφόρησε στις 23 Μαρτίου, μια μέρα μετά τα γενέθλια του Μιχάλη Κουινέλη
“…Μάρτυς μου είναι ο Θεός, πως νιώθω τυχερός, γιατί σαρανταρίζω…”
Σαρανταρίζω: Stavento | Δείτε το music video εδώ
Κυκλοφορεί από τη Rootopia και τη Minos EMI / Universal.
Στίχοι: Σαρανταρίζω | Stavento
Είτε φίλος, είτε εχθρός
γλυκός είτε πικρός μια χάνω, μια κερδίζω,
μάρτυς μου είναι ο Θεός
πως νιώθω τυχερός γιατί σαρανταρίζω.
Σαρανταρίζω κι ακόμα κοίτα χαρίζω
στιγμές μες το ποτήρι μου,
στιγμές το γεμίζω αναπολώ και συνηθίζω
το χρόνο που περνάει να με γερνάει το συνηθίζω
και ξεχωρίζω σιγά σιγά όλα εκείνα
που κάθισαν επάνω μου από τύχη ή από γκίνια,
κρατάω όλα τα όμορφα παλεύω την ρουτίνα
που ακόμα προσπαθεί να με πνίξει σαν σουρντίνα.
Δεν χαμηλώνω ένταση, παλμούς δεν ρίχνω κάτω
ότι περνά απ’ το χέρι μου με ευλάβεια το πράττω
κουβέντα δεν το κάνω, στη θεωρία το χάνω
η πράξη πάντα ήθελε ένα λόγο παραπάνω
όχι πάρα πολλούς γι’ αυτό και αποφεύγω
να έχω τα πολλά πολλά χωρίς να υπεκφεύγω
τους φίλους μου διαλέγω, το ξίδι μου επιλέγω
τα λόγια τα περίσσεια τώρα πια δεν τα ζηλεύω
ακόμα τραγουδάω, τις νύχτες σαν μεθάω
κατάλοιπα από το παρελθόν με ευλάβεια τα κρατάω
ακόμα δίνω χρώμα στον άχρωμο τον δρόμο
κι ακόμα προσπαθώ να φιλιώσω με τον χρόνο.
Που είτε φίλος είτε εχθρός
γλυκός είτε πικρός μια χάνω, μια κερδίζω,
μάρτυς μου είναι ο Θεός
πως νιώθω τυχερός γιατί σαρανταρίζω.
Σαρανταρίζω κι ίσως να παραξενίζω
λεμόνι που και που η ζωή και που και που ξινίζω
ιδίως σαν αντικρίζω καθώς σαρανταρίζω
να μην αλλάζει τίποτα το γκρίζο να ‘ναι γκρίζο
βαδίζω σε έναν δρόμο γεμάτο με απορίες
γιατί η γενιά μου να ‘πεσε σε τέτοιες συγκυρίες
ας μην το αναλύσω γιατί θα εξαπολύσω
πυρά προς όλες τις πλευρές να μην το συνεχίσω
γιατί σαρανταρίζω και πόσο με κουράζει
να εξηγώ το αυτονόητο με αηδιάζει
και να επαναλαμβάνω ότι σαρανταρίζω
το λέω το γαμημένο όμως δεν το συνηθίζω
γι αυτό ίσως το γράφω εδώ και δέκα χρόνια
τριανταρίζω άρχισε σαρανταρίζω ακόμα
ακόμα ψάχνω να βρω παράθυρο στον ήλιο
ακόμα ανησυχώ για τον καλύτερο μου φίλο
ακόμα ονειρεύομαι, ακόμα αποζητάω,
ακόμα δεν βολεύομαι, ακόμα τριγυρνάω,
ακόμα ρίχνω αλάτι στη πληγή μου για τον πόνο
γουστάρω κάθε χρόνο να υποδέχομαι τον χρόνο.
Που είτε φίλος είτε εχθρός
γλυκός είτε πικρός μια χάνω, μια κερδίζω,
μάρτυς μου είναι ο Θεός
πως νιώθω τυχερός γιατί σαρανταρίζω.
Σαρανταρίζω και πιο πολύ βωμολοχίζω
φαρμάκι που και που η ζωή και που και που πικρίζω
με πιάνω να φρικάρω χωρίς λόγο και αιτία
γνωρίζω ο βλαξ αλλιώς κλείνεται η βωμολοχία
για κοίτα καλή ώρα θα φταίει η αλητεία
που άρχισε να πνίγεται μέσα στην ησυχία
και μέσα στη γαλήνη αυτή της οικογένειας
το όπλο του συστήματος άρα και τις ανέχειας
αυτών των καραγκιόζηδων και των σαρανταρίζω
με πιάνω τελευταίως στα πικρά μου να γλυκίζω
και να διαλακτίζω να φτιάχνω νέες λέξεις
βλέποντας και ειδήσεις έμαθα ποιος είναι ο Αλέξης
τρομάζω που γνωρίζω αυτά που ξέρουν κι άλλοι
τρομάζω που άρχισε να έχει ποιότητα η ζάλη
γουστάρω και συνάμα αυτό δεν είναι πράμα
να γράψω σκέφτομαι και στον Άι Βασίλη γράμμα.
Σαρανταρίζω, μαλάκες απομαγνητίζω
και την ψυχούλα μου άρχισα να την θωρακίζω
την γέμιζα πληγές την φόρτωνα με λάθη
ήρθε η ώρα να της βάλω αυτό το πικραγκάθι
και να την εστολίσω με χρώματα όπως πρέπει
τα νέα θα σας τα πω στα πενήντα αν επιτρέπει
ετούτος ο Θεός που νιώθω ότι με βλέπει
και κάποιες αμαρτίες μάλλον μου τις παραβλέπει
όμως να σταματήσω νομίζω ήρθε η ώρα
όλα καλά μέχρι εδώ όλα καλά ως τώρα
και ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που έχουμε
η αχαριστία ένα προσόν που δεν το κατέχουμε.
Σαρανταρίζω να δω πότε θα σταματήσω
ετούτο το τραγούδι με κουβέντες να ποτίζω,
όμως θα μου θυμίζω καθώς σαρανταρίζω
ξύπνιο να με κρατάω και να μην με αποκοιμίζω.
Εσύ όμως μόλις ξύπνησες και άρχισες να ζητάς
έτσι να κάνεις πάντα έτσι να πολεμάς
σα δέντρο να θεριεύεις και σα βουνό να στέκεσαι
τους καταπατητές σου πάντα να τους αντιστέκεσαι
και το ωραία ρίμα εσύ είσαι το ποίημα
το κλάμα σου τραγούδι μου και στο γιαλό το κύμα
το ρήμα αγαπώ μου ‘μαθες να το κλίνω
για να σε βλέπω να γελάς φαρμάκια καταπίνω
όμως σαρανταρίζω ξανά πίσω στο θέμα
θα έγραφα πολλά χωρίς ίχνος από ψέμα
να μην πενηνταρίσω λέω να σταματήσω
Χριστούγεννα είναι απόψε μην το παραγαμήσω.
Σχόλια